Ne unutabildim hazanı, ne yaza varabildim.
Ay sarınca geceyi
Ben !
Ben yalnız kendime esirdim
Yalnız kendime yenildim.
Hiç kimseler duymadan,kimseler bilmeden
Ben yalnız bende bittim.
Ne yana döndüysem yağmur oldum, kar oldum
Ne zaman bir şiire uyansam, çıkmaz bir yoldum
Fecir vakitlerinde ateşten kordum
Çarkları döndürse de gecenin yoksun sevinci
Serseri bir uyuşukluk sardı tüm bedenimi
Ayın şavkı saplandı gecenin karasına, incitmeden
Gönlüm hüzün gemilerinin liman şehri
Tam gözünde yaşıyorum hayat denen cehennemi.

Hani diyorum da !
Bir annenin şefkatiyle sarılsa
Bir kuşun sıcaklığıyla örtse üstümü düş masalı
Karanlıkta çoban yıldızım olsa umudun aydınlığı.
Ah !
Ah bir gelse yaz baharım
Yıldızlar yağsa rüya gibi bitmesini istemediğim
Çıkagelse uzaklardan da üşümese yüreğim
Cemreler düşerken toprağa
Gül yangınlarında ısınsa tenim.
Göğüne kavuşmuş bulut olsam,çiçek çiçek sevinç
Ay sarınca geceyi.
Ben !
Yaprağına hazan düşmüş kır papatyası
Bir demet menekşenin feryadı, yası
Gül ile bülbülün hasret niyazı.
Bilirim ki !
Şimdi gecenin geç bir vakti
Buz gibidir şimdi rüzgarların seheri.
Ama !
Yağsa da yağmur,patlasa da fırtına.
Hüzün inlese de gecede
Ateşler de yansa da bedenim
Yinede dalga dalga
Mavi bir nefestir içim.
Ay sarınca geceyi
Bir başka bakar sonbahara kar yangını gözlerim
Beyazın ışığında demlenir avuntusuz sevgim
Hüzün yerleşince gözlerine şiirin
Asi bir kalemin gece yarısı cümlelerinde
Sınırsız duyguları kutsar
Kucak dolusu çocuk yüreğim.

Yüksel Beyocaktan.

Kalbimi kırdıkça hesapsızca, sustum öylece..Gözlerime doldu gece.