Ne sokak lambaları
Ne taştan kaldırımlar
Nede şiirlerdeki sararan yapraklar...
Anlatılmıyor, anlatılmaz..
Hiç kimseye , ve hiç birşeye benzemiyor
bu senli sensiz yanlarım..



Ama herşey birazda sana benzer aslında,
Bazen bana nasılsın diyende duyarım sesini
Geçiştirmem , iyiyim derim
Sevr dağı kadar birikmiş yorgunluğum yıkılır o an...


An gelir yanık toprak kokusunda hissederim nefesini
Birden yağmur yağar ya hani
Kızılca kiyamet Cehennem sonrası
Duman tüter damlaların düştüğü yerden
Yanık kokusunu çekerim ciğerlerime
Buz tutmuş yalnızlığım yanar o an ..



İnan !
inan bana çaresiz değilim
Bakma durgunluğuma
Öyle sarılmış ki seninle benliğim
Kıtalar arasına sıkıştırlmış denizler gibiyim


Ey benim şems-i sermedim
İhtiyarlamış güneş dağın arkasından
Karanlığa terk etti sanıyor bu şehri
Oysa karanlık !
Geçip gittiğin yerlerde,
ardında bıraktığın gölgelerin ..




geceyle gündüz ,
Aklıma ansızın gelen o çocuksu gülüşün kadar yakın ...
Ve sen ;
Üşüyen avuçlarımı ısıtan dua kadar yakınsın ...




,,