Fırtına gelip
Götürdü gaz lambasının
Zayıf ışığını
Pencereden içeri
Sızamadı güneş

Saçlarım yoktu
Ellerim yumuk yumuk
Kulaklarımda bir masal
Fısıldayan kim?

Çok ağladımdı kesin
Toprağa bastığımda
İlk adımlarım
Ürkek ve eksikti

Boy attım sonra
Sütten kesildi dudaklarım
Bıyıklarım terledi
Hüzün üflendi yüzüme

Ergen düşleri gördüm
Okul kaçkını oldum
Büyüdüm yani

Çok ses duydum
Tren raylarına paralel
Çizgiler biriktirdim

Kadınlar ağladılar
Ben gülümsedim
Kadınlar gelip gittiler
Ben bekledim

Sustum bazı bazı
Uğurlu zamanlara
Geçmişin izlerine
Takılı kaldım

Sonunda sen
Şiir gözlerinle
Gömleğinin dik yakasıyla
Uzun kirpiklerinle sen çıkageldin
Oracıkta
Oracığa
Hayatımı bırakabilirdim
Gerçeklerinden büyücek
Yalanlarından küçümen
Olabilseydim şayet

Fakat güzdü
Sararacaktı yapraklar
Çıplaklığıydı sadece
Beni sarıp kuşatan

Şimdi anlıyorum
Sahiciydi zincirler
Öyle söylemeliydin
Gitmeliydin bir de

Galiba seviydi bu
Ruh kadar,
Rüya kadar
O kadar...