sen gittikten sonra
birkaç mutluluk yaşadım
yanı sıra binlerce acı
burnumdan geliyor annem içtiğim süt
sütünün rengi saçlarımda
zehrini içine akıtan akrep gibiyim
fişini çeksinler diye bekleyen komalık hasta


ölmek istiyorum anne en güzelinden ölmek
kimsesizliğimi
kimlikli zamanlarıma gömmek


kurtulmak istiyorum sancılarımdan
sarılmak şifalı bir duaya
durulmak öfkelerimden
soluklanmak bir yol ayrımında
ve u’yanmak mavi bir rüyayla


kırmak tabuları
dizmek kurşuna tüm harfleri kederi yazarken
kusmak kinimi
ve susmak yağmuru esir almış istanbul’a


Haliç’in gözlerinde kanıyor yetimliğim bilsen
esir almış gülüşlerimi buhur
dolandıkça başımda karabulutlar
bir sokak lambası aydınlatacak bak bugünü de
dilimi burkarken yaramı dağlayanlar


görmemeli kimse öldüğümü
ecelim koca bir okyanus
azrailim bulutlardan tutmalı ellerimi
martılar öpmeli alnımdan
tabu(t)suz gömülmeliyim bu sefer


yunuslar taşımalı sırtında beni
bir deniz dalgasında arınmalıyım günahlarımdan
utanmalı kader bu defa yazısından
utanmalı


bakma öyle bu bir veda değil anne
terfi ediş sonsuza
kendime binlerce kez veda ettim ben de
gidemedim biryere bilmezsin sen
bilmezsin belki yalnızlığı
yetmiş milyon içinde kalabalık yaşayamamayı
bilmezsin belki
boğazımdaki düğümelere hergün bir yenisini attığımı


sustum anlaşılmak için
belki susturuldum
sustuklarımın adını şiir koydular anne de
anlamadılar acımdan kıvrandığımı cümlelerimde
anlamadılar kavrulduğumu yokluklardan
onlar beni şiir yazıyor sansın dedim önce
ben acılarımı seriyorum ipe un renginde


ah içimde mahzun bir kaygı
elimde mor sancılı konyak dolu sanki bardağım
dilimde veda türküleri
dilimde ecel sızıları...


kaldırımlar dökülmüş yaralarıma
zift kokan umutlar kömür yanığı
kesilmiş suyu evimizin
tutulmuş dili mücrimlerin
dokunurken genzime ağır ko(r)kular
ve batarken tuzlu çakır dikenleri ruhuma

bilirler mi dersin çaresizliğin rengini anne
beklemenin grisinde kaybolan sevinci
saniyeleri saliselere gelin eden zaman devgecini
kurutulmuş gül yapraklarında
taze umut yeşertmeyi mesela
bıkmadan usanmadan...

umudu yitik bir şiirin başındayım
gözlerimde elêm
sözlerimde yeni cümleli hüzünlerim
boğazımı sadık bir düğüm kilitliyor yine
hayata verdiğim bir susuşluk ara tesellim
kayıplardayım mütemadiyyen


güneş doğsun istiyorum oysa
mavi bir bilye ısıtsın avcunu çocukların
ve bir avuntu çınlatsın gök’yüzümüzü
-barış gelecek
bitecek savaş bir gündönümünde
çile ateşimiz sönecek...

-bir ihtimal-

belki o gün
döner yine bizi terkedenlerimiz de
kim bilir...