Gözlerimi kapatmakla
ışığın varlığını inkâr etsem de,
ışığın aydınlığı düşüyor
göz kapaklarımdan içeriye.
Loş kaldırım taşlarından
semaya dağılan kimsesizliğin kokusu
ruhuma dokunduğunda,
anımsıyorum her şeklini.

Aslında hikayenin sonuna giderken
başını unutmak büyük tehlike.
Zonklayan beynimi zar zor taşıyorum.
En zor kıvrımlarının üzerinden geçe geçe
anımsarken geçmiş sayfaları,
iliklerime kadar titriyorum.
Bir ürperti kaplıyor bütün bedenimi,
Üşüyorum...

Tutup tutup nefesimi
bir soluk mesafede salıverdiğimde,
iç çekişlerim hıçkırıklarıma karışıyor,
akıyor gözlerimden sicim sicim.
Alevlerin gölgesinde buluyorum kendimi.
Alevin şeklini çizemesem de,
hararetini bütün kasvetiyle hissediyorum.
Yitirilmiş kentlerde kaybettiğim kendimi
aramam artık bunca yıl sonra.
Hatta aranılacak bir ben daha bırakarak
bu kentin kapılarına,
soluksuz gömüleceğim karanlıklara.

Bütün yitirdiklerimin sorumluluğunu taşıyan
kefaret mısralarına haklarımı
helal ü hoş ediyorum.
Sevdanın müsveddesi kalbimi kâğıt üzerinde
temize çektim.
Bir gün bom boş kalsa da kalbim,
mısralarıma yazdığımın sadakatinden eminim artık.

Özlemin,hasretin ve vuslatın nişanesi lalelerin
renginin ne kadar güzel olduğunu
fark etmek için
göze aldığım her bedeli ödedim.
Ölmek,en kolay yazılan,
en kolay ezberde kalandır,
ölüm arkadan gelir.
Öğretirler işte böyle!!!

Mehmet Zafer