kar sessizliğine düşmüş serçe anısıyla
gülüşünün ortasında ölmeye geldim
bir yüzyıldı belki
belki birgün
bir an belki
kesin geldim...

gülüşün
bir ömür daha yaşattı bana
başka bir yalnızlığı da
yedekledi sebeplerim
hangi süreye sığdı anlamadım
gözlerimi niye açtım
niye kapadım
kesin anlamadım...

gülüşüne kadar
umutsuz sokaklarda büyüdü merakım
sahipsiz haberler peşinde
can alıcı mevsimler öldürdüm
geçmişle ilgili hep üşüdüğümü anımsadım
akşam kuşlarının arkadaşlığını kıskandım
yağmurum hep kendine yağdı
ben apansızdım
gülüşüne kadar
kesin ağladım...

gülüşün tarifsiz yazlarla yoğun
bir kenara bırakılmamış hiçbir göğü
en sevdiğim mahallemin sıcak taşları gibi
sarıcı
okul tatillerindeki kadar dindirici
gülüşünün ortasında ölmeye geldim diyorum
çünkü yaşamaya kıyamıyorum
zaten gülüşünde ayrı bir ömür daha yaşadım
bambaşka bir yalnızlığı yedekledi sebeplerim
gülüşün kadar
kesin çoğaldım...

eksik sorum yok artık
her artıya bir fazlayım
her fazlaya bir artı
gülüşün
güzel gerekçelere bağlar mı tüm göçleri
yoksa tüm göçler güzel bir gerekçeyle
gülüşüne mi bağlanır
bilemem
bildiğim
gülüşüne gerekçesiz bağlandığım
kesin güldüm...


kağan işçen...