şubat gibi eksiktik kıyılarında sevdanın
hep eksiktik
dostlukta da eksiktik biz
eksildik bazen kıyılarında uçurumun
bazen küfürdü bir bakış iki çift söz
eksiktik
tamamlanacak gibi her an inandık yaşama
inandıkça daha çok eksildik sanki
bir ucundan tutsak yaşamı
ıslak kalıyordu elimizde mazi

yok olmaktan bahsetsek kimi zaman
etin kemikten ayrılmasından
bir yolu unutulmaz yapan sebepleri düşünsek
ya da gözün göremediklerinden bahsetsek
tespih ipi kopsa yalnız gecelerde
tek tük arabanın geçtiği o saatlerde
mutlu bir mezun verir psikoloji bölümü
mezunlar çoğaldıkça sanki daha çok eksildik
eksiktik her gece biz
bir dost bir sevgili iki üç ses eksikti

neye inandıysak hepsi öldü şubat geceleri
tedavülden kalkana dek bedenim
bir parça eksilecek her gün
anlamsız gelene kadar bütün rüyalar
ve renklenmeyene dek
siyah beyaz fotoğraflar aklımızda
her gün eksileceğiz
hep eksik olacağız