sessizliği ilk kırşehirde sevdim
ve güzelliği sesimde kaybolmadı hiç...

sessizliği tanımak başka… sevmek başka…
kırşehir’de ikisi de aynı...

sokak çeşmelerinin sesi
sessizliğini tamamlar kırşehir’in...


hiç susmam söylerim
kırşehir sessizdi...
sessizlik kırşehirdi...

sessizlik sese düşman değildir
kırşehir’de...
onu tamamlar...

sessizce üşünür...
sessizce ısınılır...
gösteriş bilmez kırşehir...

bütün özlemlerimi bir kez bağırdım
süresiz sessiz
özlüyorum kırşehir’i...


kırşehir sessiz
çağla ağacında ilkyaz...
ölüm ilk defa bu kadar namussuz...


ölümden en sessiz kırşehir’de korktum...
kırşehir’in sessizliğine kıyamadım...

nasıl bir kıpırtıydı
nasıl bir sesti
kırşehir’deydi
unutamıyorum...

kışla sessizlik evlenir...
kavakla poyraz ayrılır..
kırşehir seyreder...

kırmızı gök
dumanlı gri yer...
koyu mavi sessizlik...
susmak simsiyah...
bitsin bu dilsizlik..
konuş kırşehir...


sonuçta o da bir şehir...
her şeyi yapabilir...
ama sessizliği asla bozmaz...
kırşehir...


kırşehir’de doğmadım...
büyük bir ihtimal ölmeyeceğim de...
sessizliğini de tanımadım değil ya...


istanbul yalnızlığı sevdirir...
ankara kalabalığı...
kırşehir sessizce izler...

akşam bir kırşehir’de eziktir..
sessizliğinin hükmü bir orda geçmez...


karayılan ne keyiflisin
türkü söylersin kırşehir’de...

kırşehir’de çocuk olmak
cennette büyük olmak gibidir
sessizlik en güzel böyle bozulur...

boz-lak
boz-tepe
boz-kır
ama kır-şehir...

öz-bağ
dinek-bağ
bağ-başı
dağ sessizliği
kırşehir...

ne kadar türbe o kadar sessizlik
ne kadar sessizlik o kadar kırsehir.
ne kadar kırşehir o kadar her ikisi...


kırşehir’de de üşüdüm…
yalnız ve sessiz kaldım…
ağladım…
ama kırşehir’in sessizliğine
kıyamadım...
kendime kıydım
bozdum sessizliğimi..
kırşehir’den ayrıldım...


kağan işçen...