baktım bir otuziki,
el salladım “güle güle”
dur demedim halbuki..
“Yalevece” dediler, “neredensiz”e
yer açtılar şoför mahallinde
ilk iş dedim ki
“ne zaman bir 32 plaka görsem heyecanlanırd/ım
binivermişim iki ekmek elimde
nasipmiş işte
uykum daha kaçar ilk geceden,
yollarda bulurum kendimi sabah güneş doğmadan
iki ekmek alır dönerim şehirdeki fırından
dedim ya!! nasipmiş işte, nasipten ötesi yok!
dünya gözü ile gördüm sizleri

de!
şimdi bizi nere koyarlar,
çoluk-çocuk bizim buraları bilmez,
biz onların, oraları,
benden arkaya kalırsa,
nereye götürülürüm,
asıl da can alıcısı,
ben arkaya kalırsam
onu nereye götürürüm,

ilk hanım, için yıllarca
hastane kapılarında
çektiğimiz onca çil(l)e
kendi de çok çekti zavallı,
nur içinde yatası
bana da az çektirmedi hani..
çoluk-çocuğun sefaletini
anlatmaya dilim varmaz,
görenin gönlü razı olmaz,

yanında memuriyete başladığım
sizlerden iyi olmasın
şefimin kızıydı
garip düşünde güler
garip kuşun yuvasını Allah yapar
dedikleri gibi;
çok elimden tuttu rahmetli,
beni oğlu gibi sever, taktir ederdi
beni Erzincan’a götürün dedi
hanımı Manisa’ya defnetti
kayınvalide tam bir Osmanlı
üzerimde çok emekleri vardı
o da fazla yaşamadı


birkaç aya kalmadı hanımı da yolcu ettik
“-kurtuldu” dedik
çocuklar küçük..
elde-avuçta kalmadı
bir sene çoluk-çocuk
ziyaretine sık sık gittik,
sonra alıştık gittik
cennet mekan..
sonradan..
dertten-telaşeden
iki yanımızı göremedik,
göremedik gittik

üç sene öyle geçti,
konu-komşunun
kol kanat germesiyle
Allah hepsinden razı olsun,
hem baba oldum çocuklara,
hem anne,
çocuklar daha küçük ya
üvey ana eline bakmasınlar dedik
babaları gibi rezil olmasınlar diye

altı sene bekar kaldık,
derken işte
eş-dos(t) araya girdiler de
çocuğu olmadı diye
kocası çıkarı vermiş
şimdiki bu hanımı aldık

hakikaten
temiz,
tertipli,
iyi-güzel, hoş
da..
üstelik evimize bir tertip-düzen geldi tamam
ama,
yamanın üstüne yama
tutmuyor ves-selam…