Yedi renk açtım bu sabah
kayboldum beyazda

güneş alıyorken gözümü
saklayıp dikenlerimi günün labirentlerine
nefes almayı deniyorum

şöyle uzun bir seyahate şahit tutacağım yolları
yollar engebeli

omuzumda heybeler
güneş gözlüğü gözlerimde
gördüğüm kaçıncı boyut

kayıp bir çocuğum

bekliyorum bulmalarını bir köşeye saklanmışım
ben köşe kapmaca çocuğu

ışıl ışıl bir bahar sabahı kalanları geride sıfırlayıp

ben kayıp
kayıp bir kızım
dediysem de inanmayın
ölmedim henüz

kim ne derse desin en emin yer kendim
bir kapı açıyorum içimden annem
o hemşireler gibi

şehadet parmağı dudağında
diyor ki
sus


gölgemin bir kenarı yırtık
içime sızıyor ışık
ışık ışık

geçip renklerim prizmadan
neşeleniyor evlerin camlarında

yaraların üstü kabuk bağlamamş henüz

kıpkızıl bir korda dağlıyorum
kılıcımın ucunu

ardımda dağlar ovalar

düşler
düşüşler

kayba kaydoluyorum kapısında hududun

çöl sıcağı
tepemde güneş

yerden saklandığım yerde buluyorlar
dışı ediyorlar sınırın

sinir
yemeyeceğim tırnaklarımı

saklandığım köşeme
annem yazıyor
sus

ötede bir taş tek bir yapı yok
ne bir ağaç gölgesi

uzayıp giden ısırgan tarlaları
sarı sarı
beri yanda güne bakanlar

tarlalar
tarlalar
uçsuz bucaksız
esmer yanık tenliler
eller nasırlı

ilham olsun içimdeki hüzün heykeli Van Gogh
dünyevi her şeyden arınıp soyunmuş bir hisle
yedi kez yemin bozuyorum

kovboylar sürme de atlarını tırıs
birinin terkisinde kız kayıp

rüya değil yaşıyorum birinci elden dört boyutlu

yeni libaslara sarınıyorum kendimi
ne parfüm
kokmalı ne küf

şiire bir üflüyorum
püff

diye söndürüyorum yangınları

sönen mum için
ve bütün o kayıplar için bir mabet ve bir ayin heybemde
yeniden karıp parafini yazacağım duvarlara yazılar

savaş bitti

gazeteden kesmiştim kızın kayıp eşkalini
al kurdelayla bağlayıp saklayacağım çeyiz sandığımda

Yüksel Nimet Apel

31/Ocak/2013/Perşembe/Ankara