Gidenin ardından bakarcasına
geçip gidiveren bir Şubat günü

güneşe küskün bir Şubat gül’ü
gözleri kıyıda gelecek gemilerde

bedeni ki üşüyen o telkari bedeniyle çıplak
elleri üryan düşler ayazında
yapraklarında çiyler göz kırparken güneşe
erken sevinçlerin baharları çiçekleniyor
Cemrelerde

gidenlerini beklercesine dönemeçlerde
yağmur ertesi leylak ağaçlarının şenliği bile
gülümsetemezken Şubat gül’ünü
geçip giden bir Şubat günü

gözleri kıyıda gelecek haberlerde
kıyıya vuran acar dalgaların sesleriyle
güldüremezken yüzünü
güneşe küskün
yanakları ki o en çok üşüyen
ve parmaklarında pırlantalar
ve sanki platin alyans misali
göz kırpıyor güneşe
Şubat gül’ünün üzerindeki buğumsu çiyler

erken sevinçlerin baharları çiçekleniyor Cemre’lerde
havaya suya
toprak Cemre’ye cemre hasret toprağa
Şubat gül’ü el ele göz kırpıyorlar güneşe

salına salına lodosa tutulmuşuz
kıyıya vura vura zedelenmişiz
hüzün sağanağında yalpalayarak

gözlerimiz gelecek gemilerde

Yüksel Nimet Apel

1/Şubat/2013/Cuma/Ankara