kış yağmurla silkindi
ağaçlar kışla
toprak ağaçlarla silkindi
ben sensizlikle
yalnızlıktan...

kış yağmuruyla dokundu
yağmur ağacıyla
ağaç toprağıyla
ben sensizliğimle
ötesine yalnızlığın...

kış yağmurlu
yağmur ağaçlı
ağaç topraklı
ben sensizim
yalnızlıksa hepimizin...

kış hepimizin
hepimiz kışın
yağmur ağaç
ve toprak da kışın
kış da...
ben hepinizim
kimsesizlikse yalnız benim...

uzaklar da yağmurlu
sokaklarda çocuk yok
sevdiğim sessizlik
onu bana getir...

kimbilir kimler evlerde
hangi çocuk ağlamayı öğrendi
güldü ilk
sorularla avunurken üşümek
kimliksiz bir mutluluğa aşık oluyorum...

laciverte bakıyor güneş
okullar kapalı
çocuklar yarına umarsız
ben de
lacivert de
güneş de
okullar da
umarsızlık da...
temizim...
tertemiz...

gün yitikleri birikti öfkemde
grileri de soldu göğün
sensizliğe telaş düştü
gözlerim kapanmaya yakın
isminle anacağım ölümü
üzülme...

ikimizdik bu yalnızlıkta
köy seherleri kadar içten
kapılar açılmaya hevesliyken
ayrılmışız sanki
sözlerimizdeki incinmemişlikten...

gece yabancılığıma
yıldızlar üzüldüler mi
içerlerde umutsuzluklar hapis mi
türkü söylesem yağmurlar sakinleşir mi
gizliden sevmek bu mu...

yanık kokularıyla gelecek bahar
pencereler ardına kadar açık
sesler an kadar mı tanıdık
sen de gelecek misin...

şarkımız yenik bitmeseydi
yollar büyümezdi gözünde zamanın
karlı bir anı gibi inmezdi beklemelerin
yüreğine
gidişin...

tadında bırakmadık yolculuğu
yakınlaşmadı da güneş sorularımıza
yanıtsız bitişlerle sonlandık
yetişemeden acılarımıza bile...



kağan işçen...