bir gün dediler gelin

gittik, ne var ne yoktu bu şehirde
sürüklendi bir nehir boyu
eteklerinde yağmurlar taşıyan kadın,
söyle, nasıl gittiysen sessizlikle beraber

kafamın içi diyordu kuşlar, yalnızlıkla dolu
dedim söyleyin,
bağırın.

hepsi, hepsi susup gitti

bu şehirde ne kalmıştı ki
ölen bir ben miydim yoksa

birden
durdu kuş ve bağırdı

mutluydum söylenecek tek şey buydu
dedi ki, yalnızlık güzel ama ölmeyeceğim

sustum,
susmaktan başka, neyi vardı ki yalnızlığımın

durdu tekrar kuş,
bağırdı!

gürültüsü...


mutluydum başka ne isteyebilirdim ki
bir kuş benim kadar ölüyorsa

ama durdu bir ayna
yağmurlar ince bir kış gibi
döküldü

suretimden yalnızlık toplayan ihtiyar
tütün kokusu gibi seyreksin dedi

saçlarıma dokundum,
korkum asarken kendini

hayır dedim hayır
ben bir çocuğum...
yalnız değil!


Merve Taşçı /28 Ocak 2013