Mavi bir çengi kokusudur
Dilimi liköre daldırdığım an
Sokaklarsa Pirayelerin gözyaşında uyur
Bin dil doğurur kaldırımlar
Nefes nefese kalmış bir şiir gibi
Gölgelerse duvarlara tutkuludur


Kim öper ki
Dudağın yaşama ve ölüme kurak yüzünü
Konuştukça susan
Susadıkça boğulan gün doğumlarında
Sövmekten çatlamış bir toprak misaliyken insan


Ay parlaklığına aldanır gibidir oysa ki
Karanlığın orta yerinde
Ana rahmine düşer gibidir kayıplığımız
Var olma meselesinden önce
yazılmış olmalıdır kitaplar
Yok olmayı anlatansa yalnızlığımız mıdır?


Bilirim ki
Deliler de anlatabilir aşkı
Bir çiçek vererek ya da bir çiçeğe küserek
Bir aşığa kim toz kondurabilir ki Tanrıdan başka
Bu sebeptendir ki susmak gerek


Sarhoşun sarhoşluğuna aldanan kibir
Ayyaştır mesnevide
Yürek şiire dönüşse bile
Şiirin yüreğe dönmesini beklemektir sebep
Mavi bir çengi kokusunu mevsim bilerek…








.