’Karnı zil çalmak’

Hangi koku
Hangi doygunluğu yaşatır insana
’ruhu zil çalmak’
mesela

Mütemadiyen her gece ayakları onu
Gülistana götürüyordu

Şöyle derinden derinden nefesini içine çekerek
Çektikçe doyuyor
Çektikçe zil sesi azalıyor
Ruh acıkırmış demek
Doymayı ah doymayı bir bilse

Gülistana varıyordu
Yine
Aynı son
Her gece hüsrana gebe
Kanter içinde uyanıyordu

Gül ağacına uzanıyordu eli
Gül koklamak muradı

Ama elleri onun değildi sanki
çekip koparmak için zorluyordu
Gül fidanını acımasızca sallıyordu

Sonunda dumura uğrayan beyni hükmediyordu
Devasa kerpeten ellerine
çekip çıkarıyordu gül ağacını yerinden

Az ötede bir tezek yığını
Kokusu iğrençmi iğrenç
Güzel görünüyordu gözüne
İnsan dışkısı
Hayvan fışkısı
Götürüp dikiyordu tam orta yerine

Her gecenin sabahında
Kığı kokardı elleri

Aklı almıyordu nedir gördüğü bu ruyanın asıl nedeni

Tiksinir olmuştu kendi kendinden
Bir bilene sormalıydı
Utansada derinden derinden

Var muhahkkak bir ayıbı
Her gece niye bir insan aynı düş/e
düşer/ki

Sordu bir bilene
Dedi ’senin var bir meziyetin,ama örtüyorsun onu günahlarınla ’
’Yok ’
Dedi ’Ben sıradan bir insanım,kendi halimde yaşarım’

’Vardır vardır,iyi düşün ’ekledi
Güzel kelam ediyorsundur mesela
Ama özlü sözlere değil
Küfre eğiyorsundur dilini

Resim yapma yeteneğin vardır
Güneşi değil de
Geceyi çiziyorsundur

Düşün bulacaksın
Bu ruyayı kendin yorumlayacaksın

Çok düşündü aylardır her gece niye bu gül ağacı
Niye bu fışkı gül ağacın/ı kemire

Bir ses getirdi kendini
Kendine

Ezan okunuyordu

Yııllar yıllar önce Kur’ân öğrensin diye dedesi
Göndermemişmiydi hocaya

bir gün karşısına alıp
’ oğlum her gün değil her hafta ay değil
senede bir gün hiç olmazsa oku Kur’ân-ı Kerîm ve benide kat dualarına ’
Dememiş gibi
Tam yirmi sene geçmişti
Unutmuştu belkide
Oysa on yaşında zehir gibi öğrenmişti

’Tüh yazık ’

Yazık etmişti O gül ağacına...