(2)

susuyorum, dudaklarım kurak toprak
ellerinin içi tanrı
nedensiz sanrılar damarlarımda
içli bir ezgi tutturmuş bulutlar
neylersin
lal olmuş avuçlarında gökyüzü, yalnız
ellerin ıslak.

saklıyorum, tanrının adı parmak uçlarım
eski bir an’ı tutuyorlar ucundan
vakti geldi diyor anlatıcı
gitmeye doğruluyor ayaklarım
izi kalıyor ötede algının
lem kokusu yükseliyor ardından
içinden geçerken darağacının.

olup biten yalnızca zaman - sanı
lime lime edince durmadan
dökülüyor sinirlerinden kanı
uzun yollar alıyor
ğ- geçerken aklın kutuplarından
uyluk kemiğinde ur
nesirde yersiz bir dahil olma durumu
uykunun rem’inde çocuk çığlığı.

burkuluyor kemiklerim eklem yerlerinden
ağzım dopdolu küfür
neslini tüketmişim sanki
aranıp bulunamayan zehirmiş ömür.

dipsiz diyorum daldığım kuyu
uzanıp
yamacına durduğum su
ufku selamlarken akmış gözlerim
rızası yok ellerinin
mastarı belli
arsız bir hastalık misali
yurduna yerleşmek gerek tenin
askısı olmak kızarmış mahreminin.

çok mu büyük kurgusu oyunların
ağzına sağlık, öfkenden doğmuş
lirik tınıların
ıtri yokluğunu dolarken boynuma
şekli üstümde dudaklarının
arş olur dinimde
nerkî’si bozuk adın.

kadınlar geçiyor türlerin arasından
alıp başımı terk ediyorum
daldıkları vakit oval pencereden
ısrarı nedir bilmem, anlamam öykülerindeki
nazlı kuramlarını
lal keser sana cümlelerimi
ayaklanır içim coşkulu, hırçın
raksıdır kurnaz fahişelerin, fikrimin becerdikleri.

irice bir köprüdür kurulan beynimin ortasında
salınarak geçiyor
taklalar atıyor dalgası denizlerin
etme eyleme adının öksüz yüzü
meşk değil ki acımın özü
is kokan düşlerimmiş sezilerim
yüz tutmuş aldanmaya
on’suz yollar aşmaya
rengi hep mi kırmızı olur bilmediklerin
ucuz hikayeler mi anlatır kahramanları
men ederken seni dizelerin?

büyüdüm de buldum ben seni / son!
er dedim geç de olsa fark etmezdi
nice kabuklar gördü tırnaklarım, bitmedi.

artıyor geçmiş şimdilerde
rötar yapmazdı hani hayat
tekrarını kim istedi ki korlu hikayelerin
ısınmasa da olurdu, yeter
kara kesmiş yanmaktan izlerim.

haykırıyorum, içinde boğulan yine ben
atsam tutmuyor nüktesi sevmenin
yontusu kusursuz bahanelerdi, gördüm
alnını dayadığın kentlerde gömdüm_
tutsaklığı aşan ödlerimi
ırzına geçerken kıvranan hecelerin
merhamet dilendiler, ben gibi
dayayıp da alnımı aydınlığa
at koşturdum taşlanmış yüzlerinde, son oldu, söndün.
.


B.