Ben,
Benden çok uzak bir zamandayım
Hayrım yok hiç kimseye.
Mekansızlık ve sınırsızlık özlemiyle
Beden evimin içinde boğuşmadayım.
Hasretin dağlayan hançeri delip geçerken yüreğimi
Ruhumun iflah olmaz yaralarını sarmadayım.
Tam ayaklandım, dikildim derken o zavallı anlarımdan
Yeniden dizlerimi kıran dermansızlıktayım.
Ağırlığını severek taşıdığımı sandığım anıların
Yeni yeni farkettiğim
İşkencesinin dayanılmazlığındayım.
Bugünsüz ve yarınsız
Dünde kaybettiğim senin arayışlarındayım.
Sen yoksun ya,
Ben yok, o yok kimse yok.
Senin yokluğunun varettiği
o karanlık, o derin yalnızlıktayım.


Ben,
Senden çok uzak bir mekandayım.
Hayrım yok hiç kimseye.
Kendimi bulamadığım
Ama çok istediğim halde kaybolamadığım da
çıkışı yok bir a’raftayım.
Konuşsam sesteyim
Baksam gözde
Uzatsam eldeyim
Bulabilsem sende
Ama suskunlukta
Körlükte,
Felçte
Ve kimsesizlikteyim.
Başlayamayışlarda
Başlayamadığım için bitiremeyişlerdeyim.
Ne kavuşulan,
Ne ayrılınan bir boyutun
Kahreden belirsizliğindeyim.
Yönüm yok
Kılavuzsuzum.
Ne bulacağımı bilmediğim arayış yollarında kaybolmaktayım.


Ben benden çok uzak zamanlarda
Ben senden çok uzak mekanlardayım.
Hayrım yok hiç kimseye.
Kendimi ve herkesi
Bile isteye bir aldatıştayım.