ah sevgilim
biliyor musun
kızıyorlar bana
bunca ölüm
bunca zulüm varken
seni anlatıyorum diye
zannediyorlar ki
umurumda değil
insanlığı çürümüş insanların vurduğu topraklarda ölenler
bilmiyorlar ki
o savaş meydanının tam ortasındaki çaresiz çocuğum ben
çocuğunun ölüsü kucağında kalmış baba
sütünü emziremeyen anayım
kanayan yarayım ben
ve arkadan vurulmuş bedenimle boylu boyunca yerde yatanım
taş olsa çatlardı bunca çığlığa
ama insanız
zulme devam

ah canımın içi
bilmiyorlar ki bunca acının seyrinde
-şimdilik ve dilerim hiçbir zaman içinde olmasın hiç kimse-
şiirler benim sığınağımdır
sevgiyle açılmış kucağına sokulur gibi
sokulurum kelimelerin kuytusuna

ah be cancağızım
bazen
sanki sen gelsen barış da gelecek
sevgi sınırları aşıp meşrulaşacak gibi
sanki sen yoksun diye bu zulüm
sanki sana sorabilsem
bir kahine sorar gibi
"ne olacak şimdi?"
vereceğin cevap her şeyi düzeltecekmiş gibi

sanki
elin olsa kaçmak kolay savaş meydanlarından da
kaçamadım gibi
oysa sevinçlerim olur da -ufak-tefek-
kendime bile göstermekten utanırım
sanki seninle paylaşsam dünyayı saracakmış sevinçlerim
gibi hissederim

ah iki gözüm
düşünmüyorlar ki
ben de dünyalıyım
dünya ve ülkem yeni soytarılar yaratırken
kahrolurum
ve bilirim ki
o soytarıların
harisliğine kurban gitsin diye
oğullar kızlar doğururum
ama işte ben iflah olmaz bir romantik
kurban gitmesin diye
güzellikler anlatırım

ah sevgilim
şu çirkinleşen insanların yüzüne vuracağım şamardır sevgi
o yüzden
kim ne derse desin
ben inadına senli şiirler yazıp
seni anlatmaya devam edeceğim