gözlerin gözlerimden çekilince
öksüz duyguların isyanı karışıyor
genliğini yırtmış gözyaşı vaveylasına
tüm sevişmeler ve emperyal gözyaşları
boşa çıkıyor

tavan yapan kahkahalar arasında
dibe vuran ayrılıklar yaşayanım
fotojenik bir acıyla
kalabalıklarda yalnızlaşan
/çoğalan yalnızlığı /
fırlatılmış bir yüzük kadar on(ur)suz bırakanım


gözlerin gözlerimden çekilince
yorgun kadınların/yorgun barınakların/yorgun duvarların arasından
kınına sığmayan sözler söyledim
kayıtsız/hantal yalanlara

gözlerin gözlerimden çekilince
suya düşen şiirler yazdım sonra
aksak slüetlerin
ve sarı tebessümlerin nihayetinde
sen benim münafık sevmelerimsin
kıyına sokulduğum limanım

gözlerin gözlerimden çekilince
kaybolmuş bu kentin
kaybolmuş bu caddelerinde
kayboluşumun hiçbir mantıklı izahı yok
bildiğim şey
son nikotini çekilmiş izmarit kadar sahipsizim
hiçbir kelimenin hiçbir harfinde
-kara kavruk nüfus memurunun kütük defteri de dahil-
kaydıma rastlanmadı.

ağdası fazla berrağı az bir hayatta
ne tarafa dönsem pişmanlık sancıları
polyanna kuklaları ne tarafa dönsem
gözbebeklerine sinmiş tropikal acılar
anla ki
güneşi hapsolmayan çocuklar sana yakışır
dağıt beni
beni hırpala
sana od ile yunmayan sevdalar yakışır

gözlerin gözlerimden çekilince
‘karanlığı çöken gecenin şerrinden
düğümlere üfleyen nefeslerin şerrinden
tüm isimlerin sahibine
sabahın Rabbine sığınırım’

ben
her akşam her sabah
tek bakışınla
Allah’a yeniden
yeniden inanırım