Ey insanoğlu
Karışık bir nutfeden yaratılmış
Dünyaya imtihan olmak için
Gönderilmiş’ insan’ denen varlıklarız
Bu ne kibir
Bu ne kendini beğenmişlik
- Hırs ve açgözlülük-

Gözlerinin ışığını kapamış
Karanlık dehlizlerde yaşamayı
Gönüllü seçmişsen eğer
Beni görmüyorsunuz diye bağırman yersiz

Köpük olup süzülmesini bilmiyorsan
Gönül deryasından -o zaman -
Su olduğunu iddia etmeyeceksin
Okyanusta bir damla bile değilken
Ben denizim deme hakkın da olmaz


Araya sınır çizmişsin
’ÖZ’’ de saklı cevheri görmekten acizsin
Gönül bağına kırk düğüm atmışsın
Alnın bir kez bile secdeye değmemiş
Din bezirgânlığına soyunursun

Sırtına giymişsin cehâlet hırkasını
İlim irfân bendedir diye
Sağa sola sataşıp durursun
Dev aynasından bakmaktan vazgeçip
Hakikat perdesini aralasana

Levh-i Mahfuzda yazılı olan neydi
Nasıl söz vermiştik bizi YARADAN’A
Elest bezminde tektik hani
Yaradılış toprağımız aşkla karılmıştı- unutma-
Aslını inkar edip çamurlaşma

Bir gün bile ağzından güzel bir söz çıkmamış
İnsansızlığınla darağacına asmışsın insanlığı
Ağlaşıp durma şimdi sevmiyorlar beni ’neden’ diye
Severler mi kalp kırıp gönlü viran eyleyeni
Kul hakkı en büyük günâhlardan sayılır
Ölüm kapını çalmadan uslan biraz
Aklını başına devşir fâni olduğunu hatırla

Çevir gözlerini asumana bak
Binlerce yıldız asılmış sanki gökyüzüne
Geceyi aydınlatan bu nurlu ışıklarla
Ne anlatılmak istenmiş bir düşün hele
MEVLÂ’yı tanıyan bilir sırda saklanan gerçeği

Ustalık beratı bende diye
Hayal kurmayı bırak
Yüzlerce kelâm yazdın diye
Alemlerin sırrını çözdüğünü mü sanırsın

Tebrizi Şems-i gibi gönüllere dost olup
Çırasız kandil yaktırabiliyor musun
Bir bakışınla
Ondan haber ver
Ben ’piştim’ demeden


DENİZ_DERYA35