her yer aydınlıkken bana yakışmıyor karanlık
umudumun her nefesi üşürken
ve soğukken bu kadar gökyüzü
vurulmuş hiçbir adam üzmüyor beni
çocuklar dururken


onlar ölürken veya uyku sanırken ömrü
kuru çalıya dal olmak
yedi iklimden kovulmak
yıkmıyor beni yitik bir kent kadar
ve soğukken bu kadar gökyüzü
yitirilmiş hiçbir aşk öldürmüyor beni
çocuklar beklerken savaşsız birkaç şehri


sar veya sarma
olup olmadığın farketmiyorken ruhumda
olduğun hiçbir yer ben değilken
olmadığın yerler üşütmüyor beni
ve sema bu kadar sessiz yağıyorken dünyama
kış mevsimi deli etmiyor
kış mevsimi büyütmüyor ormanları
dinlendiriyor
ve filiz deliyor sabahları


her yer bu kadar aydınlıkken bana yakışmıyor karanlık
bu ölüm
bu sessizlik
ve bu dünya
acıtmıyor hiçbir şey orada ölen çocuklar kadar
ve hiçbir meğer iyi ki olmuyor
hiçbir serçe de uçmadan durmuyor



zaman kısa
hayat da öyle
ve kuşlar uçuyor