İçimde deliler şarkı söylüyor. Çok yalnızım. Herkesi özlüyorum. Çıldırıyorum bu kış ortasında. Soğuk. Yazmazsam deliler bağıracak içimde avaz avaz. Kime baksam aciz beni sevmekten. Çok mu şey istedim? Birinin sesini duyduğumda gazeteye sarılıyor içimdeki deliler üşümekten az da olsa kurtuluyorlar. Ama ya kimseyle konuşmazsam? Ellerim morarıyor yazmaktan. İçimdeki deliler söylüyor kâtibi benim. Yaz babam yaz. Dilime toplanıp hep bir ağızdan bağırıyorlar. Ama kalbimdekiler sessiz. Onlar deli değiller, oraya hapsedildiler tarafımdan. Çok sevmiştim onları bırakıp gittiler bu yüzden. Kafalarını kesip odalarına gömdüm kalbimin. Gözleri hepsinin aklımda.
Deliler…
Hepimiz biraz sıyırdık aslında. Bilmiyorsunuz ben biliyorum, hem de eminim. Yoksa dünya bu kadar yaşlanmazdı. Kırardı saçlarımız farkında değiliz. Aynalar. Ah aynalar. Ne kadar sakin ve kaygısızlar. Eğer ölürsem; ki hiç niyetli değilim. Kazığım bile hazır benim. Ama yine de olurda ölürsem beni aynalara işleyin. Sırçaya da olur. Toprak çok yumuşak acıtmaz tenimi. Üzerime yazılarımı serpin. Hoş dursun bedenim. Gelen okusun. Beğenmesin. Hayıflanayım daha iyisini yazmalıydım diye. Dünyaya gelmek için ikinci bir şansım olsun. Söz bir daha doğarsam bu sefer ben terk edeceğim insanları. Belki daha iyi yazamam o zaman, belki deliler de ölür içimde ama iyi niyetle yaşanmıyor. Buna eminim. Acı çekmek için iyi niyetli olmaya ne gerek var ki? Hem ben gittim baktım öteki tarafta niyet önemliymiş, mutlu olmak için yapmıştım der sıyrılırız işin içinden.
Hoşça kalın delilerim.
Ben giderim.