Cansızdır hayaller bir başına dolaşır gemilerin evhamsız umutları olurlar bazen
Sor ki kim nerdedir Zefinda uçkurunda yanakların hapis çığlıkları kopmakta
Neye kendini feda edersin ölüm mü olmayacak ölüm mü nereye gideceksen
Hayata ölümü bağışla sen de ölümden bir parça ol umut mesela yalnızlıktan çıkmış
Zincirlere özgürlüğünü özgülük ruhunu vermiş begonyalar mesela
Arkanda sürünen anıların mesela onlara azadlık mührünü ver
Yaşamasını öğrensinler zefinda senden başka bir anı olarak
Vurur kan beyne, ruhumdan binalar kesildi parça parça
Temelinde sen kal sadece anlayamadığım ışıkların doruğunda

Kal ebedice bir çığ ol akan emsalsiz şelalerde ; keman olup çalsınlar yüreğimde
Benden sonsuz hayatın nefesini al saçma bu sular

Doğduğundan beri


çaresiz dört duvarın tınısıyım
Kopkoyu güneşler doğdu Venüs’te ve bu zaman suskun
Senin yüreğinde olan gibi suskun
Konuşmuyorsun
Silinmiş mutluluğun
Yaratamam baştan başa seni ve sonraki benleri bir zamanlar vardı
Geçmişe mahluk olurlar anlayamadığın hisler
Bırak da gitsinler

Benim de gideceğim gün be gün yakın

Kollarını sar yaprağından düşen sevgini; neşesiz biraz

Sakat bir çiselti olur da
Yağmurundan güneşi akıtırsa yüreğime

Saçlarının bağı kopar arsız bir nimet olur
İnsanların gölgesinden ışık yarat Zefinda

Gideceğim gün be gün yakın
Vedaları unut Zefinda
Yarın ve yarınının yarınlarında
Kavuşmalıdır
Siyah beyaz umutlar