Balkonumda sofram varken kuşlara,
Aşağıya ekmek doğra diyen var.
Tok yaşayıp aldırmadan açlara,
Haram helal aldırmadan yiyen var.

Gerçi hayvan insan, değil o da can,
Kessen bile kırmızıdır yine kan,
Zavallılar ürküyor ki havadan,
Ayazlarda samur kürkler giyen var.

Bir ot bitip ekin yokken taşlıkta,
İsyan eder, eksik olsa harçlıkta,
Can tatlıyken hem açıkta, açlıkta,
Aç kalmadan sofralara iven var.

Kul eliyle kul rızkını veren Hak,
Aç bırakmaz, doyuracak muhakkak,
Vurdum duymaz insanlarda hâle bak,
Cami duvarına, gidip siyen var.

Kurdu kuşu ayırmadan birlikte,
Yüreğinden hissederek dirlikte,
Bu meydanda, can vererek erlikte,
Tüm canları candan özge seven var.

Dert nerdeyse, o dert benim derdimdir,
Bilmeseler, bilen illa merdimdir,
Uzak değil o beriden berimdir,
Benim canım, sevdiceğim şey-en var.

Can da kuştur canan da ki kafeste,
Aşk alırken aşk verir her nefeste,
Güfte ondan, ondan gelir her beste,
Aşk gelince, dik başını eğen var.

Alakanın muhtacıdır tüm canlar,
Bu gizemi bir yaralı can anlar,
İnsan olan vicdanıyla tam anlar,
Mecbur değil, özden özge rey-en var.

Ümran Çetin