Hayat mihenk taşlarını saydırdı yine
bir bilmem ki kaç zaman var saymayı bilmediğim
öylesine erdiğim akşamların
mutlu başlangıcıydı güne
sonra bildim
içim acıdı her fırça darbesine
yine sonra güldüm eğlendim
birileri hep vardılar
kimileri düştüler elekten öylesine yine


zaman öğretti hatta ezberletti derslerimi
ve ben iyiydim bir çoğundan
bazıları da benden iyi
kıskandım ama hiç siyaha boyamadım fırçamı
belki evet en fazla gri oldu tualde bir yerler


en çok maviyi sevdim
mihenk taşlarını silse de zaman
astarım hep mavi oldu urbamın
görünmese de olur
hissettim hep
hem de olanca kuvvetiyle güneşi ayı karı tozu toprağı
hep böldüm umudumu aklımı zevklerimi güneşimi gecemi
tek hüznüme dokundurmadım kimseyi
bana özel yerler beni seven eller
bir sayıdan diğerine
açtım yüreğimi sadece kendime




nedensiz değildim
çok amacım vardı yaşamak için
hayatla dans ediyorum şimdi
aklıma bedenime sahip bekliyorum
renk dediğin gözün gördüğü
yaşamsa hissettiğim
gönlüme taht kurdun geçmişim
her şeye teşekkürler...