Kimse kimsenin her şeyi olamaz (!) mış.
Kimse sevemezmiş her şeyden çok, kimseyi.
Kimsen oymuşsun, biri için değişemezmişsin asla.
Sevemezmişsin bir kez sevdiysen,
Yaşamışsan ilklerini, bırakamazmışsın, kıyamazmışsın.

Onu arasanda herkeste bulamazmışsın asla.
Ve zamanın büyüttüğü tek şey sen değilmişsin.
Keşkelerinde büyüyormuş seninle beraber.
Acılarında, ve kalbinde büyüyormuş.
Kalbin büyüdükçe de daha çok seviyormuşsun ; zamanla.

Unutmaya çalıştıkça daha çok hatırlatıyormuş zaman sana onu.
Zaman geçmiyormuş zaten onsuzken,
Hep o varken bitermiş zamanlar.
O yokken duruyormuşsun, durduruyormuşsun zamanı.

Güneş hep sizin için doğuyorken, birden mahfolabiliyormuş her şey.
Mesela bir zamanlar sizin için doğan güneş,
Artık başkası ve onun için doğuyormuş.
Eskiden de farkında değilmiş ki zaten,
Güneşin sizin için doğduğunu.
Hiç farketmemiş.

Tüm yaranın ’o’ olduğunu farkedebiliyormuşsun zamanla.
Aslında en sevdiğinin, en büyük sorunun olduğunu farkedebiliyormuşsun.
Bunu kabullenmek can yakıcı oluyormuş.
Ama kabulleniyormulşsun işte.
Çünkü mecbur kalıyormuşsun, mecbur bırakılıyormuşsun..

Ve gökyüzünü bi avuca sığdırabiliyormuşsun zamanla.
O bitmeyen her şeyi bitirebiliyormuşsun.
Zaman ya bu, alıştırıyormuş.
Alıştırmak için zorluyormuş seni.
Ama ille de,
Alıştırıyormuş işte.

Bırakmıyormuş yakanı.
Öğretiyormuş.
Gösteriyormuş.
Canını yakıyormuş.


Sevilen sevenin canını zaten her zaman yakar,gönlünden geçenleri ne güzel mısralara dökmüşsünüz...Kutlarım..
Sevgim sevgin olsun can dost,sevgilerimle....