Rahmetli dedemin kösteklisinde
Kaç gösterirdi zamanın heybesinden çalınanlar
Aşk masalıyla ninemin koynunda uyumuşum
Binlerce yılın aymazlığıyla
Akrep sokuşlarının zehrine susarak
Ve kendimi ekmek kadar kutsal
-nimetten sayarak


Aykırı misafirimin havarilere öykünüşüyle
Ahir kelamların deminde kırmıştın
Yönünü kaybetmiş insanlığımın düşlerini
Seğirtmiyor yolun çetrefile dönen pusulası
Gün yarılandığında bile tepelerde
Gözüm arkamda hala
Titreyerek topluyorum parçalarımı
Tapındığım aşkın nü ayinlerinde
-hıçkırarak


Üzülme yanmaz ayaklarım artık
Kalbinin ateşli kumsalında yürümeyeceğim
İliklerime dek ısınmayacağım kavuran bakışlarında
Cennet yüreğine de hiç yaslamayacağım
Cellâda bilenmiş uyurgezer başımı
Geciktirdiğim infazıyla
-aç kurtlara atacağım



Canıma kastedilmiş yaşanmışlık izleriyle
Bedellerin tahsilâtı yalnızlığımla teke tek
Reva mıydı
Sahipsiz rüzgârdın değdin geçtin
Usulca dokunarak saçlarıma
Karartmadım gözlerimi yine de
Dilini yutmuş sağırlığımla kör bir gecenin rahminde
Dik tuttum başımı Rahman’a sığınarak


Yolunda yürümeye mecalim mi var artık
Yokluğuma mitolojik bulgulardan kulp takıp
Bıraktın o ebedi kuyuya
Döksen kaç yazar ki
Suya yazdığım harflerini başımdan aşağıya

Kıyım-ın kıyısında bıraktın elimi
Soyunu kuruttum zürriyetinin
Sövsen de bir yok saysan da
Çekeceğim
Çilesiymiş bu hürriyetimin


Neşe CÖMERT