Çok değil daha dün
Bir çocuk vardı yüreğimde
Uçurtmalar uçuran, misket oynayan
Kırlarda doru taylar gibi koşan

Çok değil, daha dün
Gelincikler kanamıyordu, en güzel yaprağından
Papatya yapraklarında hep “seviyor” çıkardı
Bırakıp gittin ya apansız
Yanacağını bile bile, ateşe koşan pervaneler gibi
Peşinden koştu bu gönül

Yüreğimin harında sönmeyen ateşsin
Gözlerimin ferinde çakıp duran şimşeksin
Kim düşürdü aklına ayrılığı
Kim yaktı bu sönmez ateşi
Oysa
Hephahistos’du ateş tanrısı
Ve Prometheus çalıp sana mı verdi
Bir kıvılcımıyla okyanusları tutuşturan
Yüreğimdeki ateşi

Aylardan kasım mı, yoksa aralık mıydı
Geçip gitmişti ayrılığın mevsimi
Vakitsiz karlar yağdı yaz çiçekleriyle dolu bahçeme

En çok sol yanım üşüdü
Sen yanım buz tuttu
Dondu damarda kanım
Ayaza kesti elim, ayağım
Şahittir gökte ay
Yerde sarı yapraklar

Çok değil, daha dün
En uzun hikayemi yazdım
Satır satır, harf harf
Adınla tutuştu sayfalarım

Dokunsan, boşalacağım sonsuzu içercesine
Dokunsan, döküleceğim avuçlarına
Kendimden geçercesine
Olmuyor, sabrı zor hasretin
Hüzünler ekip, biçercesine…