Kim ne derse desin,kimler ne söylerse söylesin,
Bazen kendini bilmektir hayat,herşeye rağmen,
Söylenen bütün sözlere,meydan okuyabilmektir,
Bazen bir şiir tadında,anlatabilmektir hayatları.

İnsanlar neyi yaşarsa yaşasın,inadına sevmek,
İnadına anlamak gerekir, hayatın manalarını,
Nekadar çok üzerimize yıkılsada, dertli kervanlar,
Kervanlarıda yürüte bilmek gerekir ilahi aşk ile.

Haydi durmayın koşun koşabildiğiniz yere kadar,
Sanki yer yüzünü kaplarcasına koşun ne olacak,
Neyin sahibi olacağımızı sanıyoruz ki,biz insanlar,
Eninde sonunda bizleri saracak kefenden başka.

Her birimizi bir Dünya telaşesi sarmış ne yazıkki,
Yiğitler namert mertler yiğit olmuş bu alemde,
Ne verilen sözler yerini buluyor artık nede aşklar,
Bu devri alem olmuş sanki aynalardaki pencere.

Her nereye bakmaya kalksa,insan gibi gözlerimiz,
Her köşe bir bataklık,her köşe bir çaresizlik içinde,
Evrenin her bir köşesi sonsuz,bir huzur aramakta,
Böylesine karambolde yaşarken,insani ruhlarımız.

Biz insan oğlunun,nelerden mahrum kaldığımızı,
Bir gün olsun düşünüpte,sordunuzmu kendinize,
Hayatın bizlere sunmuş olduğu bukadar büyük,
Ve bukadar güzelliğin değerini, biz insan oğlu,
Hayatımızın çoğu yerinde,malesef ki bilemedik.

Tutkularımızın esiri olup giderken,her birimiz,
Ömrümüzün en kıymetli, en verimli çağlarında,
Bir çoğumuz,namertlere muhtaç olmamak için,
Ömrümüzü feda etmedikmi,sevdiklerimiz için.

Peki bukadar gösterilen,çabaların sonucu ney,
Sizler biliyormusunuz, tüm hesaplara rağmen,
Elde var sıfır, elde var yine sıfır,her daim sıfır,
İşte bu yaşananlar,bir insanın bitiş noktasıdır.



Ufuk GÜNEY