Ben senin yokluğunu sevdim
Bir gün gelip gözlerin gözlerimi ararsa eğer
Ardına bak geride bıraktığın eserin
Dimdik asil bir şekilde ayakta duruyor olacak.
Yaşadığımız mutlu yılları hatırladıkça
Göz yaşlarına boğulacaksın...

Ne diline, söz geçirebileceksin ne de kalbine
Ellerini ilk tuttuğum, gözlerine ilk baktığım an
Aklına her geldiğinde için için yanacaksın
Ölmek isteyeceksin ama ölemeyeceksin

Bozuyorum, artık aşk yemininlerimi
Bozuyorum, artık yaşadığımız hayalleri
Dilimde sözlerim, tükenmiş bir haldeyim
Gittiğin günden beri ne konuşabiliyorum
Ne de yaşadığımız ölümsüz aşkı haykırabiliyorum
İçimi, öylesine bir sessizlik kapladı ki
Sanki, ölüm sessizliğine büründü tüm ömrüm

İşte, yine aklıma düştün gecenin bir yarısı
Yine yaşadığımız mutlu senelere, gitti aklım
Dön desem de dönmezsin biliyorum
Beni eskisi gibi sev desem de, sevemezsin ki
Yaşadığımız ölümsüz aşk, sonsuza dek
Artık, geriye gelmeyecek biliyorum.
Yokluğunu bile bile, yokluğuna gidiyorum

Ne çıkardı ki yanımda olsaydın
Ne çıkardı ki başımı omzuna, dayasaydım
Ne çıkardı ki bana, eskisi gibi aşkım deseydin
Gittiğin günden beri aklımdan hiç çıkmayan
Tek şey var, aşk dolu bakan
Can alıcı o yosun gözlerin bir de ılık nefesin

Seni ben bir annenin evladını sevmesi kadar
Sade, şeffaf, canını canına katacak kadar
Ugruna ölümü bile göze alacak kadar çok sevmiştim oysa
Şimdi yoksun yanımda biliyorum dönmeyeceksin
Dönmeyeceğini bile bile ben senin yokluğunu sevdim...

Ufuk GÜNEY