Sokak çocuğuyum abi
Çünkü ben sokak çocuğuyum abi
Kimsesizlerin kimsesiziyim tek gönül dostum
Çarasizliğim olmuş benim,onunla konuşup
Onunla dertleşip onunla ağlıyıp onunla gülüyorum.
Yanlızlığımı koynuma alıp bir kaldırım taşında
Hiç kıpırdamadan öylece yatıyorum adeta ölümü bekliyorum.

Kalabalık bir Dünyada öylesine yanlızım ki
Öylesine çaresizim ki gözyaşlarım sel olup
Bir nehir misali akıp gidiyor,sanki ömrümden ömrümü
Günlerimi aylarımı yıllarımı hiç acımadan çalıp gidiyor
Dermansız dertler veriyor aşılmaz yolları aştırıyor bana
Adeta ALLAHIN adıyla zikrediyorum yaşadığım ölüm sessizliğine

Derdi veren ALLAH dermanını da verir diye ona sığınmaktan
Başka çarem kalmadı,biliyorum bu yaşadıklarım
Benim kaderim ama öyle ama böyle yaşamak zorundayım
Bunun adı yaşamaksa yaşıyorum öylesine

Uzandım sokakların yanlızlığına soğuk gecenin ayazını
Ciğerlerime kadar çekiyorum. bir tokat gibi
Vuruyor olsada yüzüme yanlızlık,rüzgarın çığlığını
İliklerime kadar hissediyor olsamda. gecenin karanlığını
Üzerime yorgan yapıp sessizce ölümü bekliyorum

Tek sığınacağım kapı yaradanım olmuş benim
Kimse bilmeden görmeden son nefesimi öğlece
Bir kaldırım taşında veriyorum sessizce AZRAİLİ bekliyorum
Çünkü ben sokalar da yaşayan kimsesizlerin kimseziyim
Kimsesizlik ve çarasizlik acılarla yaşamak açlıkla boğuşmak
Benim kaderim olmuş çünkü benim adım sokak çocuğu abi...


Ufuk GÜNEY