İlk değil kıyamet kopuyor sanışımız
Boşladığımız ibadetlerin derdine düşüp
Dövünüşümüz, pişmanlıklarımız…
Ki kalkıp okşamadık sümüklü bir çocuğun yanaklarını sevgiyle
Soframızdan artanları götürmedik sokak kedilerine, köpeklerine
yüreğimiz titremedi soğuğa büzüşerek direnen yurtsuzlara, evsizlere.
Yani bireyseldi kaygılarımız
Koyunduk bacağımızdan asılan
Sürüye ait fakat kopuk
Tek derdimiz otlamak çobanın gözüne batmadan.



Batmamaya çalışacağımıza baksaydık…
Görür müydük en güzel ibadetin sevgi olduğunu?



Bir çizgi çekiyorum düşüncelerimin ortasına.
Büyük laflar beni aşar!
Ne başkalarına verecek kadar çok aklım
Ne de örnek olacak kadar sevabım var.
Yine de söylemeden duramıyor insan hissettiğini
Rakamlar uçuşurken kafamızda irili ufaklı
Hesabını tutuyorken y(t)aptıklarımızın
Keşkelerin kucağına oturasım gelmiyor.
Kapalı gişe bir filmin seyircileriyken hep birlikte
Şahitlik de ızdırap!