CAN CA...

Az sonra kar düşecek yollara
Üstünü örtecek beyaz
Biraz üşüyecek ellerin yüreğinde
Bazı sıralar canın sıkılacak zamansız



Issız şehrin solgun aydınlığı takılacak bakışlarına
Bileklerinde gecenin zincirleri
Düşlerine kalacak hatıraların görüşme günleri
Akıp giderken sol yanında bir hasret
Hep deli bir mavi takılacak aklının kıyısına



Uzun akşamlar kışlarken pencerelerinde
İpi kopmuş sabrın tespih taneleri dağılacak Araflarında
Kara gömlekli akşamlar çoğaltacak gölgeleri
Duvarlarda daha önce hiç görmediğin siluetler
Kıracaklar en son baktığın tıraşsız yüzlü aynalarını


Titrek bir mevsimin yanından geçerken ayrılık
Kurşun yarası satırlar kanayacak beyaz sayfalarda
Tütün kurutacak dudakların
Parafin kokulu mumlar eşliğinde tütecek türkülerin
Külünden kalan ateşin son parçası ısıtırken içini


Olmayan sabahlarda gözlerin güneşi kurutacak
En çokta ıslak bulutlu havalarda
Çökerken kirpiklerinin üstüne sisler
Puslu sevdaların seslerine kalacak
Sağır sessizlik yankılanacak dik duvarlarda
Gök gürültüsü kadar korkuturken karanlık



Yürek orman yangını tarumar
Yazdan kalma kelebek ölüleri koynunda yatacak
Bir yanın hep bu şehir kadar ıslak
Bir yanın hep gül yakan alevler
Mesela soğuktan terleyeceksin alnındaki ateşlerle
Gece üç beş nöbetleri senin nöbetin olacak
Sanrılı kabusların sonrası



Yada olmadı bölünen uykularını ortak edeceksin şiirlere
Mesela erken bir vakitte “Can Yücel”le yıkayacaksın yüzünü
Kirli sakallı resminden en çokta kendi sesinden dinleyeceksin
Onun dediği gibi yapacaksın elinde olmadan
“ucundan tutarak” yaşayacaksın kalan iklimleri
Biraz da “maviyi sahipleneceksin” karanlığın ortasında olsan da



Hatta olmadı kendi dudaklarını yaşartacaksın
Yalnızlığını öper gibi
Kapalı havaların soğuğuna inat
Tüm yıldızları görmek için pencereni aralayacaksın
Dokunmak için tüm aydınlıklara
Ateş böceklerini seveceksin gizlice


Usul usul sevişeceksin kendi gölgelerinle
Baharlarda esen çiçek kokusu hep hatırında kalır gibi
En çokta nefes aldığın için sevineceksin
Aşık olacaksın gizlice içtiğin suyun boğazından geçişine



Eski sevdiğin kadınlar geçerken göz önündeki sokaktan
Onların saçlarını rüzgara kendini evrenin boşluğuna salacaksın
Bir uçurmanın gökte uçma özlemi gibi


Az sonra kar düşecek yollara
Kış eskir kokulu bir bahar gelir ilk açan çiçeklerle
Her mevsim geçer gider ömrün mihenk taşlarında
Sen seversen kendini
İşte o zaman her mevsim bahardır her zaman
Aşk tadındaki bir an gibi...