ah paris

ne mümkündür insanın kendinden kaçması
nefesi gibi kemikleri gibi olmuştur artık


yaşadıkları

ya da

yaşayamadıkları



ay’ı kucağına almıştı gelirken
olsun
varsın kurşini olsun ışıkları
kurşini küller bıraksın
yeter ki boş kalmasın
dı
kucağı



bir kitapta okumuştu

"bir adamı doldurmak,bir yere kadar,bir dereceye kadar,
ama o bunları kusacak"




kusup gelmisti oysa ki




ah odisseus

senin kaderine benzedi

benim kederim


gemilerinin içinde
kaçak bir yolcuydu ismini untmak istediğim


o kadın



sığınacak bir liman bir ada
uzat ellerini anne


gerçi gömmüştüm ben onlara toprağa

çünkü ölü krizantem kokuyordu ellerin



şimdi kendi ellerimide gömdüm aynı mezara
benim kusmuk kokan ellerim
senin krizantem kokunu boğsun diye belki


ölümüne güreşsinler artık
karışmıyorum



mı zı tı yo rum



sıkıldım bu oyundan artık


zaten ışık hızıyla büyütmüştün beni


unuttun mu anne



bir rüya görmüştüm
yüzümü kucağına gömmüştüm
ellerin başımı okşarken
taş kesilmişti
o zaman anlamıştım
öldüğünü



uyanınca ilk işim
ellerini gömmek oldu
ufalıp dağılmadan



gözyaşlarımla sulamıştım
bir umut yeşerir diye


masal işte kim inanır


ben inanmıştım



demek ki büyümemişim anne



ben hala
o bırakıp gittiğin
çocuğum



kusmuk kokuları geldi arkasından
genç kadının



odise diye mırıldandı hayat



bir taraftan kusarken
özür diledi paris’ten



kusuruma bakma
çek üzerimden kınayıcı bakışlarını



ben hızlı büyüyen çocuk
bırakamadım ne yazık ki


bırakmadı beni



bebek kusmalarım


asude_vuslat