sensizlikten ölürsem
zamana yakışır sonum
ümitsiz bir sebepsizlikten
gitmediğim için hiçbir yere
yıldız saymaktan yorulmuyorum...

kendim için değildi böylesine fütursuz
ağaç köklerine kadar yormak düşlerimi
ve sevmek tüm insanlık adınadır
eylemi önce karıncaya seslenir
sonra bir çocuğun bulutuna konuk
uzak denizlerin ötesindeki rüzgara
suskunluğuna bakımsız ufkun
bakışlarıma sızan karartıya
şiirle soluklanır ayrılığım
olsun...
sesimle yokluğuna sokuluyorum...

saflığı yorgun bir ikindide uğultusuz
sevgilim sandığım ömrü terk edeceğim
müzmin taşralı ezikliğime dönerek ilk
eksilmek süresini kısaltmak için
sensizlikten
zemherisi zehir gibi artan zamanın
yazı hep bir eksik
ve saçlarını kıskandırmaz
şavkı gün ortasının
çünkü
çünkü
ne güneş edepsiz
ne ben suç örtüsüyüm
imkansızlığın...
terk etmek ayrılmak değildir
aslında ölmüyorum...ayılıyorum...

tozu dumana katan bir kargaşada
açık seçik caymalarla tükenir
günbatımlarına bakmanın direnci
bulutları tükenir hevesle beklemelerin
tek bir anlamda toplanır tüm şarkılar
ve gözlerinin anlamsız baktığı zamanlardı
öfkemi zamansız yağmurlar peşinde geçirdiğim
şimdi sırıl sıklam bu boşluğun ortasında
yalnız kendimim
yalnız kendim için kederliyim
nedense anlamıyorum...ıslanmıyorum...




kağan işçen...