KARIŞIK ŞEYLER...


Sonbahar geçer kış düşer
Üşür düşünceler
Aralık kapıların süpürgeliğinden girerken soğuk
Vedalar bekler eşiklerde


Dönüşsüz gidişlerin izleri yüz sürerken maziye
Suskun kelimeler biriktirilir cam kenarlarında
Katar katar geceler karanlık yüklüdür çoğu zaman
Ve her defasında bulutlar saklar içindeki şehri
Sulu sepken bir şeyler yağarken yalnızlığın kirpiklerine


Nedensiz bir sevmenin sebepleri aranır çatal uçlu sokaklarda
Adı bilinmez ayrılıkların dar geçitlerinde atarken yürek
Kalmaların gereksizliği başladığında kalkıp gidilmeli
Meczupluğun gereği gibi seyyah olmalı en azından

…


Say ki ben seni hiç sevmedim
Ya da sen pencere kenarındaki sardunyalarını
Bir de sen hiç beklemedin beni cam kenarında
Ya da ben bir sokak kenarında kapından çıkışını


Sayma yalnızlığımızdaki özlemin öfke dolu sözlerini
Mesela ben geç geldiğimde sen başımdaki karı
Ben saçlarındaki yağmuru sormazdım
Sarıldığımızda kurulandığımızı bilirdik en azından
Hatırlamasak da sarıldığımız sonrası akşamı
Islak kalırdı hep dudaklarımız, yankılanırken konuşmalarımız