çiçeklerimiz vardı sırf yaz akşamları için
sen onları sevecektin sanki kalbimi sevecektin
güneş başka diyarlara göç eyleyecekti bu bizimdi
bizim kentimiz bizim kentimizin suskunluğu
susuşumuzla öpüşecektik yok edecektik ufuksuzluğu
sen balkonumuzun iplerine mandallanmış şiir taslağı
mutluluğumuz olacaktın gedik dişli çocukluğumuz
gülmeyi hep böyle akşamüstleri öğrenirdik
esmer ve sarışın çifte su verilmiş şu hicranlığımız
balkonumuzda şimdi kimsecikler yok
şirin evlere de bakmıyoruz
saçının her telinde kumrular ötüşürdü
ve belki de gerçekten sevişirdik
haziranlarda hep bitecekti dostluğumuz
ilk akşam susuşlu gözyaşlarım senden haber getirecekti
hiçbir şeyimiz olmayacaktı bir ayrılığımız
ayrılığımız bizi bize yar etmeyecekti
karşı kıyımız isteklerimize kapılarını açmadan
koyun koyuna uyuyacak acılarımız anılarımız
anılarımızın sığırcık üşüyüşlü çığlıksılığı
kentimiz boğazımızda düğümlenecekti
yok olacaktı hayallerimiz
akşamları seven çocuksuluğumuz
mutsuzluğa kör olmuşluğumuz “E”
yollarımız hiçbir yerde birleşmeyecekti
balkonumuzda sen olmayacaktın ikindisizliğimiz
tüm çareler kör bir çıkmaza saplanacaktı
ayrılacaktık sözsüz senetsiz sadece şiirli


kağan işçen