Ruhuma titreyen ayaz sarılırken
Soramazdım geçmişin hesabını sana
O bile sevgisizlikte üşüyorken
Kinimi vuramazdım dışa
Bana kalan sadece sessizce ağlamaktı

İhanetin elleri sararken bedenimi
Kırılırcasına sıkmak dişlerimi
Beyin hücrelerime yalan söylemek
Sabır geçecek bu günler diyerek
Bana kalan sadece sessizce ağlamak

Buhranlar sık ziyaretçim olduğunda
Hüzün baş köşeme yerleşmişken
Dilime en ağır ağıtlar misafirken
Gözlerime ebediyen ekilmişken umutsuzluk
Bana kalan sadece sessizce ağlamak

Şimdi yanık tenine şifa dileniyorsun
İzlerin hala onun çarşafını süslerken
Sen affın ardına sığınıyorsun
Onun tenini ezberleyen ellerin
Düşünmeden arsızca bana uzanırken
Bana kalan sadece sessizce ağlamak

Uykularımı esir aldı uzun zamandır
Senin içime ektiğin şüphe tohumlarının
Ben ellerim böğrümde senin sevdanı büyütürken
Sen hiçliğe savurmuşsun beni onun koynunda
En masum halinle pişmanlığın maskesiyle
Dizlerinin üzerinde af dilenirken
Bilmeden benim seni çoktan
Hep olduğun yokluğa uğurladığımı
Ve işte
Bana kalan sadece sessizce ağlamak değilmiş ....