(üzeri açık kalmış bir uykunun rüyasından ne çok şey beklemişiz meğer.
uyku ile uyanıklık arası gördüğüm bir düş müydün ki gittin?
şimdi gülüşümü kaybettim.
hükümsüzdür...)

Sen harflerin boğazına ilmeği geçir diye yazmadım ben.
Şahit olsun diyeydi aşkını destan sanan şairler.
Pasını almış tüm şiirlerin günahına gir diye değildi satır aralarına gizlediğim mutluluklar
Ve çarpıp yıkman için yaratılmadı gönlümün yığma tuğla duvarı.
Eline kan bulaştı,
Yakana ellerim!..

Nefesime karıştırdığın küf kokulu veda mektubunu terkedilmiş bir sokakta, kimsesiz bir kibrit çöpüne peşkeş çekeli beri ciğerlerimden söküp atamadığım bir yarasın.
Ne vakit soluk alsam,
kanarsın...

Küçük bir çocuğun gözlerinden akan gözyaşıyım,
Yalnızlığın diğer adıyım...

Rutubetine alışmış elmacık kemiklerime bu zamansız ıslaklığı bağışladı dilinin ucundan topladığım keskin uçlu cümlelerin.
Şimdi kime sarılsam,
Bedeli önceden ödenmiş bir aşklaşmaya kırılıyor dümenim,
Yekesinde senin hayat izlerin...

Ayın şavkına bulaştı çamur.
Gün geceye dönmeden,
Şehr-i füradem tüm ışığını kaybetmeden
Git..
Ve ellerimden kıyametler dökülmeden,
Ebabiller gelmeden de gelme!
Güneşimi kirletme...


Cihat KIRDAR
!9 Ekim 2012