Çocukken hep büyümek ister insan,
Büyümenin ne denli olağanüstü olduğunu bir düşün.
Kimim çocukken bile olgundur;
Kocaman olduğumuzda da
Çocukluk hatıraları eşlik eder bize,
Kimi ise hep çocuk kalır.
Önemli olan yüreğimizde taşıdığımız çocuktur.
Masumiyetin simgesi çocukluk
Kiminde yok olur,
Kiminde bir ömür baki kalır.
Doğrusu nedir
Ya da yaşın verdiği olgunlukla
İnsan o çocuğu hep özler mi?
Kimi mutsuzdur,
Yaşadığı sorumluluklar
Onu ister istemez yaşlandırır.
O zaman neden büyümek ister insan?
Süreç içinde
Eğer doya doya çocukluğunu yaşamamışsa
Eski günlerin özlemiyle yanıp tutuşur.
Öyle çocuklar vardır ki
Olgunluk zaten içinde mevcuttur.
Geçen yıllar bazılarını öylesine yıpratır
Para mevki derken her şey anlamsızdır;
Onun için artık özlemi ve mesuliyeti birbiriyle çelişir;
İkilem içinde yaşar gider.
Huyu suyu değişir insanın
Ve değişir insan.
Biraz gurur biraz para derken
Kendine tutunacak yeni dallar bulur;
Çocukluğunu yaşayamadıysa
Bu umut içinde artık bir ukdedir.
Her evrim bir süreçtir,
Her süreç yeni yollar açar insana,
Her yeni gün her yeni yıl
Yeni bir başlangıçtır.
Asıl en önemlisi
İçindeki çocuğu yaşatmak ve onunla yaşamaktır,
Çünkü ancak yeni heyecanlar ve yeni umutlar
Hayatı yaşanır kılar.
Hayallerimiz bir yandan bize eşlik eder
Ve yeni hayaller hayatı mutlu kılar;
Mutlu olan her insan
Aslında az da olsa çocuktur.