gözlerimi kapamamı istiyorsun şimdi
çaresizliğimin zincirli gemisi
ben kara tahtaya yazdığım beyaz tebeşirsin dedikçe
biriktirdiğim bunca ganimeti bir anda yok etmemi...
anladım ölmemi değil’
kapamamı istiyorsun çenemi!




bir anason çöplüğünden seslendim hep sana
yanmayan avuçlarla yürürken sağanak sağanak
yüreğimde zafer işareti sarhoşluğu
aşkı damıtılmış kahır cenneti sayarak
şimdi bardağı uzatıp
boşalt içtiklerini deme bana
hep kıyıya bir adım varmış gibi sevdim
yüzmeyi öğrendikçe çoraklaştı deniz
ayılırsa batar, boğulur bir nehir




tamam kapatırım gözlerimi
boşaltırım ihtimamları genzimden
yaşarım bir kaç yıl daha
umut bombardımanlarına beyaz bayrak çekerek
aylara bir kahır ekleyip
günlerden bir sabah sökerek
saatler zaman dilencisi olur
tüm çiçekler dik-enli
olsun!
yazarız gönül mürekkebiyle bir dilekçe
biz beceremezsek zaman bizi unutsun!






kırk haber yollarız göklere
kırık dökük kalmasın herkes buyursun
bir vakit erkenden uyuturuz çocukları
kızıl pijamalar giydirerek
olsun!
insan, zaten en çok
unutamadıklarına umuttur diyerek!




hiç tanımaz bakarız bir müddet resimlere
kenar süsü yaparız el ele tutuşan siluetleri
içlenmeyiz bir zaman
gonca gonca ahlar çekerek
zaten sevmek dediğin unutmak an’ı bir ömür!




geçerken rastladık der çıkarız çakışan irislere
düşerken kucaklamıştık, istemeden
bir müddet yalnız kalmayız olur biter
keser atarız ya da kareden sarhoşluğa
zaten herkes bilir, anlar
tüm bağımlılıklar bir kerecikten yola çıkar



’’yaşarım birkaç bin yıl’’ daha
öldürür öldürür bakmazsan
silerim tüm yaşam izlerini
’’sen yuvada çalı kuşu’’ olursun yine
’’ben kafeste kanarya’’






ToprağınSesi




.