Fason utanç duvarları örülüyor ruhuma
Demlenmiş gül yapraklarında ölüyorum


Sol kaburgamın altında sebepsiz uyuyorsun
Melodisi keşiflerini tamamlamamış bilinmezlikle
Yaşıyorsun sanıyorum, sanıyorum girdap değil
Çingene bir tebessüme yenilen sokaklardasın
Kaldırımlarda uyuyan kediler kadar masumsun
Gri yanların vardı gökyüzünde oysaki
Ufak bir çocuğun avuç içlerine damlayan
Yaşıyorum sanıyorum, sanıyorum ama yoksun
Odalar sessiz duvarlarda parmaklarım sessiz
Sessizlik


Roma rakamlarıyla işlenmeyecek bu cinayet gibi
Aynı masalda yitirilecek kelime yapraklarımsın
Sonbaharı atlatamayan şiirlerle dilsiz, yapayalnız

Paslanmış lâ notasıyız

Küf kokularından öpüyorum omuzlarım okyanus dibi
Gece karanlık, gece oksijensiz yine de renkli
Ağlamayı özlermiş ya bazen yağmurlar
İşte o kadar ıslak bir sayfadasın
İşte o kadar demli ...