yalnızlığın en köşesindeydim
aklımın ucunda devamlı gideceğin
ortasında olduğum tek şey
düşünmekti...

herşeyden önce sesime dokun istedim
sana ılık mavi olarak kalacağım da
elinle koymuş gibi bul hep denizi
sonu gelmesin hiç uyanmanın...

sensiz bir sonsuza hapsolmamalıyım
ayaklarımdan dünyaya prangalı
hiçbir mutluluğa bağlanmadım
gülüşündü pazar sabahı kahvem
odamda son nefesimle başbaşayken
sadece bunlar gelecek aklıma...

çok görmeyin n’olur
kendime ayırdığım kaldırımları
belki bir yaprak düşer kaldırırım
belki bir karıncaya gölge olur adım
bense sadece yürümüş olurum...

kalırsa şiirin izi kalsın
benden sonra benden çok
sözcüğün yüzü eskimez ne de olsa
hatta içimde taş biriktireyim
incelsin hüznün buruk gönenci
karşındaki boşluğu anla artık...

hiçbir kışı tarihsiz yaşamadım
yazıysa tarihli
ama bütün mevsimlere benden kalan
bir anı olsun diye
ayrılığa benzetmedim hiçbirini...

canım eskiden beri nedensiz sıkılır
sokaksız düşünemem hiçbir şeyi
uyurken bile sokağa yakın olmak isterim
evim sokaktan girmek için değil
sokağa çıkmak içindir
inanmam sokaksız yanıta
sokaksız sevemem
anladım ki yoksun da
daha önemlisi bir kapın da yok
sokakta arkadaşlarım gitmeyi bekliyorlar
bense geri ne zaman geleceklerini...






kağan işçen...