En hoyratını seçerek eşkâlsiz bir günün
Sözlendik sevinçlerin vakitsiz balasına
Yüreklerimizdeki kan oluklarına ağırdı
Kırmızı bir düşün içinden geçerek ikimiz
Gönlümüzdeki veballere tutunduk
Sinsice acıyordu yine de sol yanımız
O lekeli yalnızlığın içerisinde aşktık!

İnce parmaklarındı en önce sarıldığım
Kadın ellerine soydurdum er ruhumu
Susuşlarımıza anlamlar yüklüyordu vakit
Bütün yenilmişlikleri raflara kaldırmıştık
Alaz çoğalmaları sağdık anın memesinden
Defalarca öldük, sonsuzluğa kilitlendik
O tanımsız hayatın gövdesine tutunarak
Hazla kendimizden geçip, birbirimize dirildik!

O dirençli resimleri taşıyamıyordu duvarlar
Yaşanmışlıkların pencereleri neden kirliydi!
Sustukça kekre gözyaşı gibi damlıyorduk tene
Tenden sıyrılıp sarılıyorduk yeniden düşlere
Biriktirdiğimiz uzun ömürlü sancılardı belki
Yağmur yağıyordu, gülüşümüz arsız sepkendi
Uzamış gün argın geceye uzatıyordu ellerini!

Dudakta türküydü mutluluk, deşildi nakarat
Islaktı yollar, oluktan düşüp yol arıyordu hayat
Sözler biçtik şarkılara, sesim nefesine tutundu
Hangi renkti yüzümüzdeki! Niye görünmüyordu!
Hüzünleri bırakmıştık ardımızda, tutunduk aşka
Onca yenilginin içinden çıkarak söz olduk şarkılara!

Selahattin Yetgin