Çok kere vurulsam da
Keskin nişancılara itimatsızım
Çünkü kendi silahımdan gümledi şaşaalı haykırış
İlk defa dilimin yandığı gün anladım
Soluğu yoğurtlarda alacağımı
Rüzgâr yoklasa da kalbimi
Nabızdan yoksunum



Suallere susmaktır cevabım
Ne zaman ki kalemimden önce biter silgim
O zaman aklanırım kuşkulu bakışlardan
Çünkü salıncaktan düştüğümde
Boş kalan tahtımın
Hayat abandı üstüne



Karşımda değil
Yanımda olmalısın, bir iskemle çekip
Sevmeyi bilmem ama
Zaaflarımdan bahsedebilirim
Şiir mesela, yaşamak gibi delişmen ve ağrılı
Fakat ayakta uyutulduğumdan beri
Parmak uçlarına basarak
Sınırı geçti yaşam bilmecesi
Bir sihirbaz edasıyla elbet alkışla uyandırılmalıyım ki
Zılgıt tutup varlığımı kabullensin gönül gözü seğirmişler
Nasılsa delidir bu yürek
Ne yapsa yeridir…




NOT:



İğneli kelimelerini kıskıvrak yakaladığım yaşam
Şiirlerimi iyi bilirsin
Peltek konuşmaları ve ağır aksak tarafıyla
En çok seni güldürür hüzünleri…






// Sevgi Özlem Özcü //
“ gizLi özNe “