Farkına vardım,
Artık öpsen de geçmeyecek benim yaralarım...
Çünkü önce dudağın,
Sonra da sen geç kaldınız...
Gelmediğin için bu kadar ilerledi bu ayrılık,
Bu şiir de olmasa
Neredeyse unutacak hâle geldim seni...

Misal,
Ramak kaldı başkasını sevmeye.
Anıları geçtim,
Adın dahi silinmeye başladı alfabemden...
Sadece baş harfin duruyor,
O da Allah’a emanet bir şekilde...
Bir zamanlar,
Sen de bana emanettin hatırlarsan.
Bu emanete bir hıyanetim olmadı benim,
O hâlde niye gittin?
Gittikten sonra ki zamanları da dahil ettim,
Seni emanetimsin gibi yaşamaya çalıştım.
Çok çok sonraları dank etti tabi aklıma,
Başkasının olduğun gerçeği...
Biliyorum,
Bu en büyük aptallık örneğiydi!
Biliyorum,
Bu aşktı...

Şimdi,
"Öp" der gibi sunduğuma bakma yaralarımı...
Çocuk değilim,
Öpsen de geçmeyeceğini biliyorum...
Ama yine de,
"Allah’tan umut kesilmez" diyorum...

Ahmet Kastancı