beni alırdın
mevsimler nedense hep sonbahar
ama kışa yakın zamanlar
alırdın
gökyüzü gri ve açık kırmızı kederiyle
beslerdi gözlerimi
çiçek sular gibi öperdin dudaklarımı

beni alırdın
aldığın bu ben miydim ki
yoksa adımlarım mı başkaldırırdı benliğime bilmem
yüreğimde kar telaşı
eldiven gibi kaplardı her yanımı sıcaklığın
yalnızlığıma sen değil
ama öpüşlerindi böyle sıcacık bir eldiven

beni alırdın
akşama doğru hep nedense
akşamları seni böyle özlemem bundan demek
alırdın göz çukurlarımda nefesinin sarhoşluğu
ayaklarım üşürdü
çişim gelirdi
ama dedim ya senindim sadece seninle olduğum zamanlar
evimizin yolları ne sıkıcı gelirdi
hayat ne boş
bir sen bir de içimi yıkan bu ihtiraslı öpücükler
dağdağa telaşa çalan bir acı
saatler sana ulaşmak için ilerlerdi
akreple yelkovandı en güzel dostlarım
yüreciğim tavşan uykusu
sen kekliğin havalanması kadar sanatlı sarılırdın ruhuma
kaynağımı alırdın ellerimden sanki
iç dengemin kaynağını alır
katardın ona kendini
dedim ya
beni alırdın



kağan işçen...