kesik yaraları gibi çoğalır zamanla
izleri geçip dağılanın
adsız bir sararmışlıkla iner üşümek
eskiden kalan öğle sonlarının ağrısı
ve giden tanıdık yüzlerde başlar korku
yıpranmış elbiseler kadar bakılır yollara
oysa yaz aşkları kadar incitici olmalıydı
bu kadarıyla bitip tükenmek
geçmiş ev kokularını özlerken ağlayışlarım...

o ana yaklaşmakla övünür yalnızlığım
herkesin hiçkimseleştiği tutuk güz kenarında
aslında büyük kentlerle de ırgalanırım
kaçak iklimlerinde çocukluktan kalanlarımın
bu konusuz sarpasaran kırgınlıkta
ağaçları bile düşünemeyecek kadar ağır acılı
ömre ara verdiğim anlarda günlerde
bacası tüterken yaşamak isteklerimin
dargınlığımı unutmak için
baktığım pencerede
yoğun...

sadece yorgunluğunu anımsayabildiğim
akılsız bir gece konuşmasıydı
yıldızlara bakmayı bile akıl edemediğim
gölgelerin terk ettiği o sokağa karşı mahçup
bütün tek başına yürümelere hazır bakışlı
güneşli kış keyfi anılı aşkım benim
rüzgarın soluğuma sormaya cesaret edemediği
estetik ölüşüm
gökkuşağıyla ölçüyorum aramızdaki uzaklığı
ve bir deniz saati kadardır uzunluğu hasretin
anlayabilir misin...


kağan işçen...