Şiir ayyuka çıkar bazen
harf harf ulurken kaldırım taşları gri gökyüzüne
sonunu kestiremediğin bir sayfanın dibine doğru inerken
parmak izlerinde yanma hissiyle
bir boşluğa düşer gibi
umut ararsın sonbaharın çıplak baldırlarında
dokunduğunsa sadece irkilen hüzünlerinin başlangıcıdır
sonuna gelmişsindir aslında
gölgeler üşüşür
omuzların çöker
yerçekimi kuvveti acımasızca işkence eder ruhuna
kısmi felçli bir zamanı barındıran saçaklara dost beklersin
son sözlerini duymak istersin yağmur damlalarının
son sözlere razı
sessizce dinlersin
kör bir tarih atılır sayfanın sağ üst köşesine
bazen şiir ayyuka çıksa da başlığı silinir
tam da sayfanın orta yerinde
izi kalmayan sevişmelersindir
silinirsin


Bir başka lanetli tene dönüşür bedenin
genlerinde aşkın hiçliğe asılmış benzerlikleri
tükürüğünün tadına bile benzersin
bir önce ki öyküde bir köle bırakmışsın gibi
ardın da yarımlığın
ardın da küfürler ve nefret
ardın da özlem
ardın da bugün
güne dönememiş kelimelersindir
silinirsin
tam da sayfanın orta yerinde
o kokunun şah damarına kan olmuşken
soğumuş bir ceset gibi
dudakları morarmış
ıslaklığını yitirmiş
duyguları çekilmiş bir okyanus gibi
ıslığa dönüşen esintilerle bilinmeze sürüklenirsin
şiir ayyuka çıkan bir yalnızlıktır bazen
beklersin / izlersin / dinlersin
silinir gidersin...







.