16
Yorum
17
Beğeni
5,0
Puan
2740
Okunma

Hayat mı acıtır kanatır insanı
Yoksa
İnsan mı yaşatır insana en büyük acıları ???
Elinde eski resimler gözünde anılar
Acı bir gülümseme dudak kıvrımlarında
Nasılda akıp gitmişti zaman ona uğramadan
U
Ğ
R
A
M
A
D
A
N
Ama ondan çok şey alarak
Dalıp gidiyor acılarını unuttuğu hayallere
Beklemeye feda edilen bir ömür
Hani belki
Farklı bir iklimde açabilme umudu ile
Annesi geliyor aklına
Hüzün sarıyor çehresini
Hiç anne kız olamamanın acısı
Karar veremiyor neyin kalbini daha çok acıttığına
Kızı olamamıştı annesinin ya da annesi anne olmamıştı
Ama o kızının annesiydi
Onun her anında var olmaya çalışan
Bazen kendini ve kalbini acılarını unutarak
Fazla bir şey istemiyor hayattan
Huzur birazcık sevgi ve yalansız bir yar
Bilerek dileğinin hiç gerçekleşemeyeceğini
Oturdu yapraklardan soyunan ağacın altına
Yağmur bulutları ile randevusu vardı gözlerinin
İlk damla beyazlamış saçlarına düştü
Diğeri ise gam sellerinde boğulan kirpiğine
Bir bir anılar canlandı gözlerinde
Canını yakarak yüreğini sökerek
En çok da sırtına saplanan ihanetin hançeri kanattı
Verilen sözlerin bu kadar kolay unutulması
Ve dilenen bir özürle başa dönülebileceğine inanan sevgili
Oysa
Mümkün mü kırık bir bardaktan yaralanmadan içmek suyu?
Gözlerini kapatarak çocukluğuna döndü
Hiç yaşayamadığı o çocukluğuna
Başladı zihninin temiz sayfalarına yazmaya
Adresi belli ama yön şaşıran şiirlerini
Parmakları yazamıyordu ne aşkı ne sevgiyi
İhanet ve aldatılmanın hüznü akıyordu sayfalara
Her solukta acıyordu sol yanında büyüttüğü aşk
Ve yalnızlığa sarılışı akıtıyordu sicimden yaşları
Bir kadın ağlıyor hiçliğe adım atarken
Bir kadın ağlıyor sevdalara veda ederken
Bir kadın ağlıyor hayatını laciverte boyayarak ....
5.0
100% (19)